فرار از آب های نیل به سمت میدان مین - پرسینا بلاگ

به گزارش خبرنگاران، این دهکده که به عنوان دهکده کانال شناخته می گردد، چندین دهه پیش در شمال استان جونگلی، با شهر مالاکال در امتداد رود نیل، یک موقعیت نظامی استراتژیک بود. اما ساکنان تازه آن، در کمال تاسف متوجه شدند که در محدوده آن، یک میدان مین قدیمی وجود دارد.

مخمصه آن ها تأثیر یک بحران آب و هوایی را بر کشوری که هنوز از یک جنگ داخلی وحشیانه پنج ساله بهبود نیافته است، در بر می گیرد. توافق صلح امضا شده در سال 2018 یاری چندانی به توقف خشونت بومی ننموده است.

کسانی که قبلاً به علت درگیری مجبور به ترک خانه های خود شده بودند، دوباره در حال فرار هستند، با سیل، که در بالا در نزدیکی شهر بنتیو در استان یونیتی دیده می گردد، در چهار سال گذشته به یک مشکل فزاینده تبدیل شده است.

تخمین زده می گردد که 2.2 میلیون نفر، نزدیک به 20 درصد از جمعیت، آواره داخلی هستند. این در حالی است که سازمان ملل متحد هشدار داده که تا 10 میلیون نفر در سال 2023 به یاری های غذایی احتیاج خواهند داشت.

مری نیانتی برای یاری به خانواده اش برای فرار از آب هایی که دهکده اش را فراگرفته بود، پنج فرزندش را در ورقه های پلاستیکی که معمولاً برای پوشاندن خانه ها از باران استفاده می شد، بست. او شنا کرد و یک روز در پایین رودخانه شناور شد و کیسه گرانبهایش را روی سرش گذاشت تا به بنتیو رسید.

خانواده وی در حال حاضر در اردوگاهی در آنجا هستند، اما غذایی ندارند و برای برداشتن گیاهی به نام Yell به رودخانه می روند، این همان چیزی است که برای زنده ماندن می خورند.

این کمپ در بنتیو بیش از 112000 نفر را پناه می دهد و بر روی آب بند های بلند ساخته شده است. به گفته جاشوا کانیارا، از سازمان بین المللی مهاجرت سازمان ملل (IOM)، این منطقه از این نظر منحصر به فرد است که هر زمین خشکی در آنجا به لطف این آب بند ها است که حدود 2.5 متر (8 فوت 2 اینچ) ارتفاع دارند و به وسیله گروه های بشردوستانه ساخته شده اند.

گاتکووت ماکال کویر 19 ساله بود که در سال 2014 پس از یک سفر چهار روزه پیاده و فرار از نیرو های دولتی که معتقد بودند روستای او از مخالفان حمایت می نماید، به اردوگاه رسید. او اکنون 27 ساله است که دوست دارد به خانه برود. او روز خود را در پی هیزم می گذراند، مسافت های زیادی را طی می نماید، اما ناامنی او را نگران می نماید، به ویژه گزارش ها مبنی بر اینکه 30 جوان که در زمینی نزدیک کمپ فوتبال بازی می کردند اخیراً به زور به وسیله ارتش استخدام شده و در جنگ جان خود را از دست داده اند.

در حالی که سیل و باران سیل آسا در 36 شهرستان از 79 شهرستان سودان جنوبی، بازگشت مردم به منابع عایدی کشاورزی را غیرممکن نموده است، چرای دام - که از نظر ثروت و موقعیت بسیار مهم است - نیز تحت تأثیر قرار می گیرد و حیوانات زیادی را ضعیف و از بین برده است.

با توجه به اینکه تعداد زیادی از مردم به یاری های بشردوستانه وابسته هستند - که اغلب با هواپیما آورده می شوند - احساس وحشت در میان ساکنان کمپ در بنتیو وجود دارد، زیرا بودجه برای سودان جنوبی به 67 درصد از آنچه مورد احتیاج است کاهش یافته است.

دیو لونگ پیت، یکی از ساکنان 80 ساله کمپ می گوید: بشردوستان همه چیز هستند. آن ها خدای ما، پدر ما، غذا، آموزش، سرپناه و امنیت ما هستند. بدون آن ها و کمپ های آوارگان، همه افرادی که اینجا می بینید مرده بودند.

او به عنوان یک رهبر سنتی برجسته، خانواده ای بزرگ با چندین همسر دارد. از سال 2014، هشت فرزند او در درگیری کشته شده اند و 15 نفر دیگر بر اثر بیماری جان خود را از دست داده اند. به علت ناامنی، او برای بازگشت به خانه احساس امنیت نمی نماید.

به گفته پزشکان بدون مرز، آب راکد به افزایش مالاریا و بیماری های منتقله به وسیله آب، سوء تغذیه شدید، مارگزیدگی مکرر و افزایش دیابت یاری نموده است. سازمان ملل بعلاوه به شیوع مکرر سرخک اشاره می نماید.

برای ساکنان تازه اکنون این امید وجود دارد که بتوانند مقداری محصول بکارند. در اوایل سال، تیم مین زدایی سازمان ملل متحد به یاری آن ها آمد و 17000 متر مربع زمین را پاکسازی کرد.

این خبر با جشن هایی همراه بود و سازمان ملل امیدوار است که این حرکت به حدود 1500 نفر اجازه دهد که به درستی در آنجا مستقر شوند.